4 Μαρτίου 2007

Θα είμαι εδώ

http://4quartets.wordpress.com/

Δέν θα σου πώ

Τόν κοίταζε.
Μέ τά μεγάλα καφετιά της μάτια.
Εκείνος ψέλλιζε, χαμήλωνε τό κεφάλι.
Έκατσε δίπλα του, στόν καναπέ.
Έπαιζε μέ τόν αναπτήρα στά δάκτυλά της.
Φορούσε ένα μακρύ ριχτό κολητό μαύρο φόρεμα.
Τού είπε - Δέν θά σού πώ.
Κατάλαβε.
'Εφυγε τό αίμα από τό σώμα του.
Ανέβηκε σάν ατμός στό δωμάτιο.
Σηκώθηκε.
Τόν πήρε από τό χέρι.
Μέ τό μακρύ της μαύρο φόρεμα.
Τά λευκά της πόδια περπατούσαν
πήγαιναν
Τούς κοίταζε καί ήταν μαζί της μπροστά
πήγαιναν
Ανάμεσα σε δενδροστοιχίες
Στόν διάδρομο γιά τό ανατολικό δωμάτιο
Στό κρεββάτι
Μέ τα γαλάζια σκεπάσματα
Καί τό μπλέ τής νύχτας
Μέ τίς πιό πολλές σκιερές φωτιές
Που είχε δεί ποτέ
Ποτέ
Πόσο κοντά είναι αυτό τό ποτέ!

το παράθυρο

Τή μιά τό έκανε κλειστό σέ κόκκινες πλακάτες αποχρώσεις.
Τήν άλλη μέ στυλό σέ ένα φύλλο τετραδίου.
Μισάνοιχτο.Τό παράθυρο πού κοίταζαν.Είχε ένα δέντρο απέξω.
Καί κουρτίνες πού τόν δυσκόλεψαν.Στήν απόδωση τών πτυχώσεων.
Στό τέλος τό βρήκε.
Ήταν τό παράθυρο από εκεί όπου.
Ξύλινο πολυκαιρισμένο μέ γαλλικά εξώφυλλα.
Από εκεί γλύστραγε τό φώς.
Μετά τό σκίτσο έβαλε τά χρώματα.
Κόκκινο,πορτοκαλί,πράσινο ,μώβ καί καφέ
καί λαδί και κίτρινο από εκεί καί αλλού.
Τό ένα πάνω , τό άλλο δίπλα , στό πλάι καί ξανά.
Τό παράθυρό του.
Από εκεί όπου.

Δύο - τρία πράγματα που ξέρω γιά μένα

Από τις αγαπημένες μου ταινίες (σημειολογικά) είναι το

" Δύο τρία πράγματα που ξέρω γι' αυτήν" του Ζαν Λυκ Γκοντάρ.

Μου άρεσε πολύ ο τίτλος, το θέμα, η ουσία.

Αυτά που ξέρεις και αυτά που πρέπει να ξέρεις δεν είναι παραπάνω.

Δεν είναι καν τόσα.

Ανταποκρινόμενος λοιπόν στην πρόσκληση έχω να πω για μένα:

• Είμαι πολύ εγωιστής και μονήρης. Δεν είμαι κοινωνικός. Όταν οι περισσότεροι ονειρεύονται σπίτι με κόσμο και μεγάλα τραπέζια, εγώ θα ήθελα ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο.
• Μου αρέσει το παιχνίδι. Δεν παίζω για πλάκα. Μ' ενδιαφέρει το παιχνίδι όταν υπάρχει ο κίνδυνος. Τότε με προκαλεί. Πάντα όταν μπορείς να το ελέγξεις με το μυαλό και τη διαίσθηση. Δεν μου αρέσουν καθόλου όσοι φυλάνε τον κώλο τους.
• Ό,τι κάνω δυσκολεύομαι πολύ να το εκθέσω (είναι η πρώτη φορά που το κάνω).
• Μου αρέσουν πολύ τα ζώα.
• Ερωτεύεσαι μια φορά στη ζωή σου.

Με τη σειρά μου προσκαλώ:

Sofogreg

Sigmataf

O kairos

Παράξενος

Η Πόρτα

Βυθιζόταν μέσα στό σώμα της
καί στό δικό του.
Τήν οδηγούσε, τόν πήγαινε.
Όλο τό δωμάτιο ένα κρεββάτι καί ένα παράθυρο.
Άκουγε τούς παφλασμούς.
Κυμάτιζαν.
"Ανέπνεε τό άρωμα από τό αίμα της".
Τού είπε:
"'Ολη τήν ώρα έβλεπα μιά πόρτα".
...............................................................
"Μιά μεγάλη σιδερένια πράσινη πόρτα".

Το δωμάτιο

Έσκυβε. Κάτω από το φως.

Το ανύπαρκτο.

Χτυπούσε στα αντικείμενα, στις γωνίες.

Υπήρχε μιά ζώνη με θαμπό αντιφέγγισμα πάνω από τους ώμους του,

το απέφευγε.

Με τις παλάμες του ψαχούλευε το κενό ολόγυρα και χαμηλά.

Είχε τα βλέφαρα κλειστά - ανάμεσά τους ή καί όχι , πέρναγαν κάποιες ακτίνες.

Ήταν διαρκώς λυγισμένος, έκαιγαν τα γόνατά του.

Άκουσε ένα φτερούγισμα.

Έστρεψε το πρόσωπο χωρίς να ανοίξει τα μάτια.

Χαμογέλασε.

Αυτό ήταν σκέφτηκε, πέταξε.

Έκατσε στο γυμνό πάτωμα.

MΩΒ ΘΑΛΑΣΣΑ

Άπλωσε τη χαρά πάνω στα δίχτυα
πλεγμένα με τα μαλλιά της ,
βυθίστηκε στις Κυκλάδες ακουμπώντας
όλη την ελαφράδα του κορμιού της
αντήλιο για τις παρθενογόνες μέδουσες
και τα κοχύλια
τα στρείδια αγκαλιά με τα μαργαριτάρια.
Ένοιωσε κυμματιστά ατελείωτα να κατακλύζεται ,
να γεμίζει , να βυθίζεται
γυρεύοντας να ανασάνει.
Κύμματα με αέναες καμπύλες ,
πράσινα και βαθυγάλαζα
και τα μάτια εκστατικά στην κορυφή τους ,
αναμένοντας ότι επόθησαν.
Φευγαλέες στιγμές μέσα σε πορτοκαλί ,
το όνομά σου απροσδιόριστο πραγματικά.
Απόγευμα
σαν να γέμισε μιά φωτογραφία
από το σπίτι της γιαγιάς ,
γλυκό κεράσι για όλους τράταρε.

The Dry Salvages

"The river is within us, the sea is all about us;

The sea is the land's edge also, the granite

Into witch it reaches, the beaches where it tosses

Its hints of earlier and other creation:

The starfish, the horseshoe gramb, the whale's backbone;

The pools where it offers to our curiosity

The more delicate algae and the sea anemone.

It tosses up our losses, the torne seine,

The shatteredlobsterpot, the broken oar

And the gear of foreign dead men. The sea has many voices,

Many gods and many voices.

The salt is on the briar rose,

The fog is in the fir trees.

The sea howl "

T. S. Eliot.

.....................................................................................................................................................................

Το ποτάμι είναι μέσα μας, η θάλασσα ,

όλα εκείνα που μπορούν να ειπωθούν για μας.

Η θάλασσα είναι το τέλος της γης,

ο γρανίτης που μέσα του αγγίζει την άκρη της,

οι ακτές που τινάζεται,

αυτή είναι η νύξη της πρώιμης και της υπόλοιπης δημιουργίας.

Το αστρόψαρο, το πέταλο του δύστροπου αλόγου,

η σπονδυλική στήλη της φάλαινας,

οι μικρές λίμνες όταν προσφέρονται στη δικιά μας περιέργεια,

τα πιό λεπτόσχημα φύκια και η ανεμώνη της θάλασσας.

Εκτοξεύει το μεγάλο δακρυσμένο δίχτυ,

το θρυμματισμένο αγγείο του αστακού, το σπασμένο κουπί

και τις αποσκευές των πεθαμένων ξένων.

Η θάλασσα έχει πολλές φωνές,

πολλούς θεούς και πολλές φωνές.

Το αλάτι είναι πάνω στο τριαντάφυλλο του πρίνου.

Η ομίχλη μέσα στα έλατα.

Η θάλασσα ουρλιάζει.

(απόπειρα - Ιανουάριος 2007)

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

Κι όλα αυτά αρκέστηκαν
σε παραπόταμους καί πηγάδια,
συμπληγάδες η επιστροφή.
Μετρώντας απ' τό ξεκίνημα
ολοένα περισσεύει ο καλύτερος
από τους χορευτές.

ΕΔΥΣΕ

Ο έχων τη συνήθεια
νά δύει καθημερινά καί κάτι,
γέλασε ενθυμούμενος
τήν ημέρα πού σέ ερωτική παραζάλη
έδυσε ένα πρασινωπό ποδήλατο
μέ ανταύγειες πασπαλισμένες μέ αλεύρι,
όπως δηλαδή παριστάνεται συνήθως
η γνωστή καθημερινή φράση
ύστερα από συνάντηση σέ καφετέρια
(πάρε με κανένα τηλέφωνο).

Η ΓΡΙΑ ΚΥΡΙΑ

Όλα τά νεύρα είναι συγκεντρωμένα
υπάρχει αυτό πού τά πάντα αναφέρονται πάνω του.
Ο θάνατος.
Οι δυό μας ενώ τρέχουμε πιασμένοι ή όχι
από τό χέρι, εσύ γυρνάς καί μέ κοιτάς λίγο,
χαμογελάς.
Η μυρωδιά καί η στοργή κρυμμένη στά χέρια σου
επιφάνεια μεγάλη καί πλατειά
τό αισθάνομαι.
Η αγωνία ξεφλουδίζει σιγά-σιγά,
πέφτει, μένει νά κοιτάει μέ μάτια σάν χείλια,
τά χείλια σου.
Δυό μάτια, οι ρυτίδες όταν γελάς,
τό δέρμα διπλώνει καί γεμίζει κάθε σημάδι,
οι διαφορετικοί τόποι, οι ξεχωριστές όψεις,
όλες μιλάνε γιά τό ίδιο.
Δέν μέ κουράζει,
αποκοιμιέμαι σάν νά μήν είναι η νύστα τής νύχτας,
σάν νά περπατάω, νοιώθω αδύνατο
νά αρπάξω από τό πρόσωπο καί τό σώμα
τήν ομίχλη πού μέ μαγεύει.
Μέ τό δάκτυλο ψάχνω ονειροβατώντας,
ναρκοπέδιο καί λεπτή πράσινη ομηρία
πάνω στά μάτια.
Πίσω από τά παιδιά μάς ακολουθεί
μιά γριά κυρία πού εξουσιάζει
ό,τι χαράζει τό μολύβι.
Υποψιάζομαι πώς είναι η αληθινή της ιστορία
καί αμέσως εξαφανίζεται.

ΛΕΞΕΙΣ

Οι υπόλοιπες λέξεις
ήταν κίτρινες.
Καί έπειτα άφοβα
συλλογίστηκε γαλάζιες φάλαινες
πού αγκυροβολημένες άσκοπα
απεύφευγαν να καπνίζουν
καί κακόβουλα κουτσομπόλευαν
όλο τόν υπόλοιπο κόσμο
τών συμπληρωματικών χρωμάτων
εκτός από τούς σκίουρους.

STACCATO

Μία μικρή άρνηση,κόβεται ο χρόνος
staccato
πίνεις τό γάλα σου μπροστά σέ πρόβατα
πού χαμογελούν.
"Δέν τό πήρες εκείνο τό λεωφορείο".
Έπειτα κυματισμοί,αγκαλιασμένη μέ τό χρόνο
καί μαζί νά τόν διώχνεις.
Τό νερό ανάμεσα στά πόδια σου χαϊδεύοντας
από τούς αστραγάλους καί πάνω όλο ένα γαλάζιο.
Ο χαιρετισμός,τεντωμένη η παλάμη,
μέ τό κεντρικό οροπέδιο
πάνω στήν επιδερμίδα τής λίμνης.
Έμεινα εκεί μέ τό κεφάλι κλιμένο,
μεταμορφωμένος σέ θαλάσσιο μαλάκιο,
ταξιδεύοντας μέ απλωτές ανακούφισης,
γιά τήν Ανταρκτική.

ΜΝΗΜΕΙΑ

Θέλω νά ρουφήξω τά πόδια σου
γεμάτα αλμυρή καί όξινη γεύση,
απομεινάρια πυρηνικής καταστροφής
ή γεωλογικών μεταβολών
σέ εκατομμύρια χρόνια.
Κόκκινοι κλίβανοι όρθιοι πού αχνίζουν,
πίσω από τά χείλια σου κρυμμένος
νιώθω σάν νά ερωτοτροπώ ανάσκελα
φιλώντας ασταμάτητα καί πνιχτά
ένα σταλακτίτη πού στέλνει κύματα
τήν αίσθηση μέσα μου.
Σέ κοιτάζω πίσω από ανοίγματα
- εσύ θά μπορούσες νά διακρίνεις τόν τρόπο -
ξύλινα καί μεταλλικά εμπόδια ορθώνονται
διασφαλίζοντας τήν γαλήνη
καί τήν αγάπη τής παρατήρησης.
Τώρα τά πράγματα πού ξέρω γιά σένα
κυλάνε βιαστικά καί ειρωνικά
να αποτεθούν μνημεία στήν εσωτερική μου χώρα
- τόσο καιρό αντιστέκομαι - .