Friday, November 17, 2006
ΣΑΝ ΤΟ ΚΕΡΑΥΝΟ
Ονειρεύτηκα να γίνω μιά ατμομηχανή
μέ θαλασσόνερα σάν φόρεμα στά πλεύρά.
Θά ήθελες μιά καραμέλα ή ένα φλυτζάνι τσάι;
Τά χέρια μου τυφλά αχνίζουν κάτω από τά μάτια σου,
λεπτό φίλημα γύρω στό λαιμό
και τό χώρισμα από τή λύπη
στή λικνιστή σιδερένια γέφυρα μέ τά κόκκινα χρώματα,
- η ώρα πού τό φώς αλλάζει -.
Λυπάσαι;
Αυτοκίνητο στρογγυλό
καί η σκιά του στούς κίτρινους τοίχους.
Είμαι μυτερός
καί πραγματοποιώ μιά κατάδυση
στούς κυκλικούς καί γλυκούς χώρους
τής κοιλιάς σου.
Λατρεύω;
Όρθιος πάνω στά δάκτυλα μέ τά χέρια τεντωμένα
μπροστά καμπυλωτά γερμένα,
καλπάζοντας
τό νερό κοχλάζει στήν τσαγιέρα
τά άκρα από τά δάκτυλά σου
μ'ακουμπούν.
Φωνάζεις;
Τρέμω απ'τήν κούραση καί τή μανία
Διαλέγεις;
Όλη η νύχτα κυλάει σέ χειροφιλήματα
μαλακά χώματα καί ζεστούς κάβους.
Φεύγουμε;
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
ΠΟΛΥ ΖΩΝΤΑΝΟ, ΝΟΜΙΖΩ ΑΠ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ!
Όχι, ας μείνεουμε λίγο ακόμα...
Athena-ευχαριστώ
doll-ίσως άν φύγουμε,είναι καλύτερα...
Φεύγουμε Λιοντάρι μου!
Δεν έχετε να πάτε πουθενά! Εδώ μέσα, όπου είναι όλα στρογγυλά, εδώ μένετε! Έξω έχει σκληρά τετράγωνα, γωνίες και κοφτερές αιχμές...
Μάλιστα μπαμπά!
Post a Comment