Sunday, January 28, 2007

The Dry Salvages

"The river is within us, the sea is all about us;
The sea is the land's edge also, the granite
Into witch it reaches, the beaches where it tosses
Its hints of earlier and other creation:
The starfish, the horseshoe gramb, the whale's backbone;
The pools where it offers to our curiosity
The more delicate algae and the sea anemone.
It tosses up our losses, the torne seine,
The shatteredlobsterpot, the broken oar
And the gear of foreign dead men. The sea has many voices,
Many gods and many voices.
The salt is on the briar rose,
The fog is in the fir trees.
The sea howl "
T. S. Eliot.
.....................................................................................................................................................................
Το ποτάμι είναι μέσα μας, η θάλασσα ,
όλα εκείνα που μπορούν να ειπωθούν για μας.
Η θάλασσα είναι το τέλος της γης,
ο γρανίτης που μέσα του αγγίζει την άκρη της,
οι ακτές που τινάζεται,
αυτή είναι η νύξη της πρώιμης και της υπόλοιπης δημιουργίας.
Το αστρόψαρο, το πέταλο του δύστροπου αλόγου,
η σπονδυλική στήλη της φάλαινας,
οι μικρές λίμνες όταν προσφέρονται στη δικιά μας περιέργεια,
τα πιό λεπτόσχημα φύκια και η ανεμώνη της θάλασσας.
Εκτοξεύει το μεγάλο δακρυσμένο δίχτυ,
το θρυμματισμένο αγγείο του αστακού, το σπασμένο κουπί
και τις αποσκευές των πεθαμένων ξένων.
Η θάλασσα έχει πολλές φωνές,
πολλούς θεούς και πολλές φωνές.
Το αλάτι είναι πάνω στο τριαντάφυλλο του πρίνου.
Η ομίχλη μέσα στα έλατα.
Η θάλασσα ουρλιάζει.
(απόπειρα - Ιανουάριος 2007)

Friday, January 26, 2007

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ



Κι όλα αυτά αρκέστηκαν
σε παραπόταμους καί πηγάδια,
συμπληγάδες η επιστροφή.
Μετρώντας απ' τό ξεκίνημα
ολοένα περισσεύει ο καλύτερος
από τους χορευτές.

Monday, January 22, 2007

ΕΔΥΣΕ



Ο έχων τη συνήθεια
νά δύει καθημερινά καί κάτι,
γέλασε ενθυμούμενος
τήν ημέρα πού σέ ερωτική παραζάλη
έδυσε ένα πρασινωπό ποδήλατο
μέ ανταύγειες πασπαλισμένες μέ αλεύρι,
όπως δηλαδή παριστάνεται συνήθως
η γνωστή καθημερινή φράση
ύστερα από συνάντηση σέ καφετέρια
(πάρε με κανένα τηλέφωνο).

Tuesday, January 16, 2007

Η ΓΡΙΑ ΚΥΡΙΑ

Όλα τά νεύρα είναι συγκεντρωμένα
υπάρχει αυτό πού τά πάντα αναφέρονται πάνω του.
Ο θάνατος.
Οι δυό μας ενώ τρέχουμε πιασμένοι ή όχι
από τό χέρι, εσύ γυρνάς καί μέ κοιτάς λίγο,
χαμογελάς.
Η μυρωδιά καί η στοργή κρυμμένη στά χέρια σου
επιφάνεια μεγάλη καί πλατειά
τό αισθάνομαι.
Η αγωνία ξεφλουδίζει σιγά-σιγά,
πέφτει, μένει νά κοιτάει μέ μάτια σάν χείλια,
τά χείλια σου.
Δυό μάτια, οι ρυτίδες όταν γελάς,
τό δέρμα διπλώνει καί γεμίζει κάθε σημάδι,
οι διαφορετικοί τόποι, οι ξεχωριστές όψεις,
όλες μιλάνε γιά τό ίδιο.
Δέν μέ κουράζει,
αποκοιμιέμαι σάν νά μήν είναι η νύστα τής νύχτας,
σάν νά περπατάω, νοιώθω αδύνατο
νά αρπάξω από τό πρόσωπο καί τό σώμα
τήν ομίχλη πού μέ μαγεύει.
Μέ τό δάκτυλο ψάχνω ονειροβατώντας,
ναρκοπέδιο καί λεπτή πράσινη ομηρία
πάνω στά μάτια.
Πίσω από τά παιδιά μάς ακολουθεί
μιά γριά κυρία πού εξουσιάζει
ό,τι χαράζει τό μολύβι.
Υποψιάζομαι πώς είναι η αληθινή της ιστορία
καί αμέσως εξαφανίζεται.

Sunday, January 14, 2007

ΛΕΞΕΙΣ


Οι υπόλοιπες λέξεις
ήταν κίτρινες.
Καί έπειτα άφοβα
συλλογίστηκε γαλάζιες φάλαινες
πού αγκυροβολημένες άσκοπα
απεύφευγαν να καπνίζουν
καί κακόβουλα κουτσομπόλευαν
όλο τόν υπόλοιπο κόσμο
τών συμπληρωματικών χρωμάτων
εκτός από τούς σκίουρους.

Monday, January 08, 2007

STACCATO

Μία μικρή άρνηση,κόβεται ο χρόνος
staccato
πίνεις τό γάλα σου μπροστά σέ πρόβατα
πού χαμογελούν.
"Δέν τό πήρες εκείνο τό λεωφορείο".
Έπειτα κυματισμοί,αγκαλιασμένη μέ τό χρόνο
καί μαζί νά τόν διώχνεις.
Τό νερό ανάμεσα στά πόδια σου χαϊδεύοντας
από τούς αστραγάλους καί πάνω όλο ένα γαλάζιο.
Ο χαιρετισμός,τεντωμένη η παλάμη,
μέ τό κεντρικό οροπέδιο
πάνω στήν επιδερμίδα τής λίμνης.
Έμεινα εκεί μέ τό κεφάλι κλιμένο,
μεταμορφωμένος σέ θαλάσσιο μαλάκιο,
ταξιδεύοντας μέ απλωτές ανακούφισης,
γιά τήν Ανταρκτική.

Wednesday, January 03, 2007

ΜΝΗΜΕΙΑ



Θέλω νά ρουφήξω τά πόδια σου
γεμάτα αλμυρή καί όξινη γεύση,
απομεινάρια πυρηνικής καταστροφής
ή γεωλογικών μεταβολών
σέ εκατομμύρια χρόνια.
Κόκκινοι κλίβανοι όρθιοι πού αχνίζουν,
πίσω από τά χείλια σου κρυμμένος
νιώθω σάν νά ερωτοτροπώ ανάσκελα
φιλώντας ασταμάτητα καί πνιχτά
ένα σταλακτίτη πού στέλνει κύματα
τήν αίσθηση μέσα μου.
Σέ κοιτάζω πίσω από ανοίγματα
- εσύ θά μπορούσες νά διακρίνεις τόν τρόπο -
ξύλινα καί μεταλλικά εμπόδια ορθώνονται
διασφαλίζοντας τήν γαλήνη
καί τήν αγάπη τής παρατήρησης.
Τώρα τά πράγματα πού ξέρω γιά σένα
κυλάνε βιαστικά καί ειρωνικά
να αποτεθούν μνημεία στήν εσωτερική μου χώρα
- τόσο καιρό αντιστέκομαι - .