Η ΓΡΙΑ ΚΥΡΙΑ

Όλα τά νεύρα είναι συγκεντρωμένα
υπάρχει αυτό πού τά πάντα αναφέρονται πάνω του.
Ο θάνατος.
Οι δυό μας ενώ τρέχουμε πιασμένοι ή όχι
από τό χέρι, εσύ γυρνάς καί μέ κοιτάς λίγο,
χαμογελάς.
Η μυρωδιά καί η στοργή κρυμμένη στά χέρια σου
επιφάνεια μεγάλη καί πλατειά
τό αισθάνομαι.
Η αγωνία ξεφλουδίζει σιγά-σιγά,
πέφτει, μένει νά κοιτάει μέ μάτια σάν χείλια,
τά χείλια σου.
Δυό μάτια, οι ρυτίδες όταν γελάς,
τό δέρμα διπλώνει καί γεμίζει κάθε σημάδι,
οι διαφορετικοί τόποι, οι ξεχωριστές όψεις,
όλες μιλάνε γιά τό ίδιο.
Δέν μέ κουράζει,
αποκοιμιέμαι σάν νά μήν είναι η νύστα τής νύχτας,
σάν νά περπατάω, νοιώθω αδύνατο
νά αρπάξω από τό πρόσωπο καί τό σώμα
τήν ομίχλη πού μέ μαγεύει.
Μέ τό δάκτυλο ψάχνω ονειροβατώντας,
ναρκοπέδιο καί λεπτή πράσινη ομηρία
πάνω στά μάτια.
Πίσω από τά παιδιά μάς ακολουθεί
μιά γριά κυρία πού εξουσιάζει
ό,τι χαράζει τό μολύβι.
Υποψιάζομαι πώς είναι η αληθινή της ιστορία
καί αμέσως εξαφανίζεται.