Το σιγανό μαλακό περπάτημα
στα παπούτσια της ρυθμικής
κάτω από τη μυρωδιά
απογευματινής βροχής.
Η φωνή σάν να δαγκώνεις άγουρο μήλο
και εκείνη η αγκαθωτή απουσία.
Πέντε επίπεδα αδιαφορίας
μέσα στα πέταλα ενός τριαντάφυλλου
όταν περνώντας
από την προσμονή στην κατοχή
συλλογίστηκες για την αγάπη.
Πρόβλημα συμμετρίας στο χώρο.
Ακολουθώντας
τα αυλάκια των τρένων
άσπρισαν τα μάτια μας
από την προσμονή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
ΑΞΙΑ Η ΑΝΑΜΟΝΗ ΠΟΙΗΤΑ ΜΟΥ !)))
κι' άλλο...
τόσο όμορφο - παράδοξα:)
Καλή αρχή κι ακόμα καλύτερη συνέχεια.
Εγώ πάντως θα σε πάω All-in από το button, δε πα νάχεις και American Airlines...
Athena
:)
allmylife
περίμενε, λίγο ακόμη...
sofogreg
"τούμπα τη φακή"...
Όμορφο Leon! Πολύ! Σαν μουσική!!!
Καλορίζικος!
ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΛΑΝΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΡΙΠΤΗΤΖΑ?
ΜΟΝΟ ΕΓΩ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΡΥ???
ιδιαίτερα -
σε λογικές τιμές...
θα τον πάει τα ρέστα του,
ή
κάτι τέτοιο....
Καλά, θα σας τα πουν Εκείνοι...
ανεπίδεκτη, εγώ!!!
Ο.Κ. ΜΠΗΚΑ, ΜΕΡΣΙ ΚΑΛΗ ΜΟΥ :)))
Doll
δικό σου το πιό όμορφο σχόλιο...
Post a Comment