Η ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Παρασκευή,ώρες αναμονής.
Γυάλινο καταφύγιο - φυλακή,
προσπάθειες νά γίνει γαλάζιο τό γυαλί
αποτυχαίνουν.
Όλο καί περισσότερα τροχοφόρα
κιτρινίζουν τό μυαλό μου.
Παγωμένα πόδια καί άνεμος,γκρίζος ήλιος
η υπερβολική άσπρη παγωμένη διαφάνεια
πάνω στή γειτονιά.
Σάββατο,ένας κόκκινος άνθρωπος
μαζεμένος συλλογίζεται
πάνω στις κίτρινες ράγες του τρένου.
Κίτρινοι ήχοι σάν τα πλήκτρα της γραφομηχανής
χοροπηδάνε μέσα στίς σκέψεις πού
περιγράφονται από μαύρα καί μενεξεδένια κύματα.
Μιά περίεργη αναμονή ,σκληρή καί κρύα
σάν ατσάλι υπάρχει ανάμεσα στίς κλωστές
πού δένουν καί κινούν τό συνειδητό μέρος τής ψυχής.
Τελειώνουν οι λέξεις -
όσα συννενοούμαστε δημιουργούν τώρα
αναταραχές βιολογικές.
Άραγε είναι αγωνία ή θά ζήσουμε;
Ένα πουλί μικρό κι αρπακτικό
πάνω απ'τό δεξί σου μάτι
σάν τίς λέξεις...